Ο «θεός» …Φόβος!
Σε Ευρώπη και Αμερική η κρίση είναι οικονομική.
Στην Ελλάδα η κρίση είναι μεν ψυχολογική αλλά έχει απτές οικονομικές επιπτώσεις.
Η σημερινή κοινωνία έχει «επενδύσει» στο θεό Φόβο! Τα τηλεοπτικά παράθυρα και οι διαφημίσεις φλερτάρουν γύρω από το φόβο.
Εγκληματικότητα, οικονομική καταστροφή, οικολογική καταστροφή, διεφθαρμένοι πολιτικοί και δικαστές, σεισμοί, διαρρήξεις, οι φουσκωτοί, η τρομοκρατία, οι πλημμύρες, οι πυρκαγιές το καλοκαίρι, η κρατική αναλγησία και …τόσα άλλα! Συνέχεια το
σύστημα μας υπενθυμίζει πόσο ανασφαλείς είμαστε. Από τη στιγμή που η ίδια η κοινωνία μας παράγει και μας «πουλάει» φόβο, επόμενο είναι να τον κουβαλάμε συνέχεια μαζί μας.
Στο σπίτι, στη δουλειά. Ειδικά στη δουλειά. Ένας από τους μεγαλύτερους φόβους των ανθρώπων είναι ο φόβος της αποτυχίας. Ο συγκεκριμένος φόβος είναι το μονοπάτι που οδηγεί στην ηττοπάθεια και καταστροφή.
Ενώ η ίδια η αποτυχία έχει μια υπόσταση, ο φόβος της δεν είναι παρά μια κατάσταση του μυαλού. Η επιστήμη και η ζωή έχουν αποδείξει πως ο άνθρωπος εξελίσσεται και γίνεται αυτό που επαναλαμβανόμενα σκέπτεται.
Τότε, γιατί τότε δεν σκεφτόμαστε συνέχεια την επιτυχία; Η απάντηση έχει να κάνει με δυο πράγματα:
Σε τι είδους ερεθίσματα είμαστε εκτεθειμένοι και πως εμείς οι ίδιοι προγραμματίζουμε και κατευθύνουμε τον ίδιο μας τον εαυτό.
Ζούμε σε ένα κόσμο αρνητικού προγραμματισμού που μας εκθέτει συνέχεια σε αρνητικά ερεθίσματα.
Αυτός ο προγραμματισμός δημιουργεί φόβο.
Ένα φόβο που διαμορφώνει το εργασιακό αλλά και κοινωνικό περιβάλλον σε ένα τοπίο μάχης.
Στη μέση αυτής της διαμάχης και της ανασφάλειας, βρίσκεται η δική μας προσπάθεια για επιβίωση και προκοπή.
Ενώ νομίζουμε ότι φοβόμαστε την αποτυχία, όλοι την αντιμετωπίζουμε καθημερινά με τον άλφα ή βήτα τρόπο. Ο καθένας μας μπορεί να αποτύχει. Η αποτυχία είναι κάτι το υποκειμενικό και το μετρήσιμο. Το θέμα είναι πως η μεγαλύτερη αποτυχία είναι εκείνη που συμβαίνει μέσα στο μυαλό μας.
Αν αλλάξουμε τη λέξη «απέτυχα» με τις λέξεις «αυτό που έμαθα και δεν θα το επαναλάβω είναι…» θα δείτε και μόνοι σας πόσο μειώνεται αυτό που μέχρι τώρα θεωρούσατε αποτυχία. Οι εξωτερικοί ή εξωγενείς φόβοι οδηγούν στους εσωτερικούς φόβους. Η δική μας αντίδραση στους εσωτερικούς φόβους επηρεάζει το τελικό αποτέλεσμα. Με άλλα λόγια, δεν έχει και τόση σημασία αυτό που μας συμβαίνει, αλλά τι εμείς κάνουμε με αυτό που μας συμβαίνει.
Βασικά, η αποτυχία υλοποιείται μόνον όταν ο άνθρωπος αποφασίσει να τα παρατήσει ή να παραιτηθεί από την προσπάθεια.
Εμείς επιλέγουμε ποιο μονοπάτι θα ακολουθήσουμε, που σημαίνει ότι εμείς επιλέγουμε τα αποτελέσματά μας.
Έχω γνωρίσει ανθρώπους που μετά από μια ενεργή εργασιακή ζωή, μόλις βγήκαν στη σύνταξη, έπεσαν σε κατάθλιψη και σε σύντομο χρονικό διάστημα πέθαναν.
Έχω γνωρίσει και άλλους, που νίκησαν καρκίνο ή άλλες σοβαρές ασθένειες και μεγαλούργησαν επαγγελματικά και οικονομικά.
Ο Bill Gates είπε «Δεν υπάρχει αποτυχία. Υπάρχει μόνο πληροφόρηση».
Με τη δήλωση αυτή κατά νου, ας δούμε απλές στρατηγικές που βοηθούν να επιβιώνουμε και να τα καταφέρνουμε, αντί να σηκώνουμε τα χέρια ψηλά και να εγκαταλείπουμε την προσπάθεια :
• Να μάθουμε να αντιμετωπίζουμε την αποτυχία σαν ένα γεγονός που περιέχει στοιχεία που δίνουν πληροφορίες αναγκαίες για τις πράξεις μας.
• Πάντα να αναζητούμε τις πιθανές ευκαιρίες που αναδεικνύονται μέσα από κάθε αποτυχία και ταλαιπωρία.
• Να ψάχνουμε για το «μάθημα» (τη γνώση) που συνοδεύει κάθε αποτυχία. «Τι έμαθα μέσα από αυτή την εμπειρία;»
• Να βγάλουμε έξω από τη ζωή μας αρνητικούς, μίζερους και φοβισμένους ανθρώπους. Ας εμπλουτίσουμε τις παρέες και τις συναναστροφές μας με ανθρώπους που σκέφτονται δημιουργικά, ευγενικά, θετικά και πάνω απ όλα, διαθέτουν έναν ήρεμο και ειρηνικό νου.
• Να ανακαλύψουμε νέες πηγές πληροφόρησης και παράλληλα, να αρχίζουμε να αλλάζουμε τρόπο σκέψης. Γιατί τελικά, η ζωή είναι πολύ μικρή για να αποσυρόμαστε και να τα παρατάμε εύκολα!
Μην τα παρατάς πολύ γρήγορα!Η επιμονή είναι ισχυρότερη από τη βία -Πλούταρχος Ο νικητής δεν είναι εκείνος που κερδίζει πάντα. Ο νικητής είναι εκείνος που προσπαθεί πάντα.
Η διαφορά μεταξύ νικητή και νικημένου είναι, πως παρά το γεγονός ότι και οι δύο τους προσπαθούν και πέφτουν, ο νικητής ορθώνει το παράστημά του και συνεχίζει, ενώ ο νικημένος μένει πεσμένος στο έδαφος και σταματά την προσπάθεια.
Τόσο ο νικητής όσο και ο νικημένος, έχουν την ίδια αφετηρία.
Ξεκινούν μαζί την προσπάθεια. Η ζωή σφυρίζει την έναρξη του αγώνα και για τους δύο. Η ανηφόρα είναι κοινή – τις περισσότερες τουλάχιστον φορές.
Μαζί ξεκινούν να ανηφορίζουν. Κάπου όμως στη διαδρομή, σκοντάφτουν.
Πέφτουν κάτω, χτυπούνε, τραυματίζονται. Ξανασηκώνονται και συνεχίζουν. Σε λίγο, ξαναπέφτουν και τότε είναι που φαίνεται η διαφορά. Ο νικημένος έχει απογοητευθεί, έχει δειλιάσει, έχει παραλύσει και θα μείνει πεσμένος!
Θα σταματήσει την προσπάθεια.
Ο νικητής θα σηκωθεί, θα τινάξει τη σκόνη από πάνω του, θα πάρει μια βαθιά ανάσα και θα συνεχίσει μέχρι το τέλος.
Η βασική και ουσιώδης διαφορά, εντοπίζεται στο αν θα συνεχιστεί η προσπάθεια.
Eάν βρίσκεται μόνο στις ικανότητες και στις τεχνικές.
Η διαφορά βρίσκεται στο κουράγιο και στη λεβεντιά να συνεχιστεί η ανηφορική διαδρομή μέχρι το τέλος της.
Στην ψυχική δύναμη που σε ωθεί να τερματίσεις. Στη διαύγια να φτάσεις στο στόχο σου.
Μήπως κάπως έτσι δεν ζούμε και τις ζωές μας;
Κάποιοι από μας συνεχίζουν, κάποιοι άλλοι βγαίνουν στην πρόωρη σύνταξη των ελπίδων και των ονείρων τους.
Πεθαίνουν στα 25, αλλά τους θάβουν στα 80!
Πόσο άδικο, άσκοπο και θλιβερό είναι αυτό το σενάριο! Ο κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια του να προσπαθήσει και να αγωνιστεί. Ο καθένας από εμάς μπορεί να δώσει τις μάχες του και να τις κερδίσει, ή να τις χάσει.
Αυτό δεν έχει και τόση σημασία. Αυτό που έχει σημασία, αυτό που κάνει τη διαφορά ανάμεσα στον νικητή και στον νικημένο είναι η προσπάθεια και όχι το αποτέλεσμα.
Είναι ο θρίαμβος της διαδρομής και όχι μια νίκη που μπορεί να αποδειχθεί «Πύρρειος».
Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένας άνθρωπος που έψαχνε απεγνωσμένα να βρει την επιτυχία.
Σε κάποιο σημείο της αναζήτησής του συναντάει στο δρόμο του ένα γκουρού. Ο άνθρωπος ρωτάει τον γκουρού :
«Κατά που πέφτει η επιτυχία ;»
Ο ρασοφόρος σοφός με τη μακριά γενειάδα δεν μιλάει, αλλά δείχνει με το δάχτυλό του προς μια κατεύθυνση πέρα μακριά. Ο άνθρωπος, κατενθουσιασμένος με την προοπτική μιας γρήγορης και εύκολης επιτυχίας, τρέχει γρήγορα προς την κατεύθυνση αυτή. Ξαφνικά, ακούγεται ένα ηχηρό «Πλατς!»
Ο άνθρωπος επιστρέφει λασπωμένος, βρεγμένος, κουτσαίνοντας και ζαλισμένος, έχοντας την υποψία ότι δεν κατάλαβε καλά την απάντηση.
Επαναλαμβάνει την ερώτησή του στον γκουρού, ο οποίος και πάλι δείχνει σιωπηλά προς την ίδια κατεύθυνση.
Υπάκουος ο άνθρωπος ξαναφεύγει προς το ίδιο μέρος.
Τούτη τη φορά το «πλατς» ξεκουφαίνει, κι όταν πια εκείνος σέρνεται πίσω είναι καταματωμένος, διαλυμένος και εξοργισμένος.
«Σε ρώτησα πώς πάνε στην επιτυχία», ουρλιάζει στον γκουρού, «Ακολούθησα την κατεύθυνση που μου έδειξες και αυτό που πέτυχα είναι τα χάλια που έχω!
Τέρμα οι υποδείξεις με το δάχτυλο!
Μίλα!»
Και τότε μόνο, πράγματι, μιλάει ο γκουρού, και λέει αυτά :
«Η επιτυχία είναι προς τα εκεί. Ακριβώς λίγο μετά το πλατς».
Μην έχετε ψευδαισθήσεις φίλοι μου, πάντα υπάρχει ένα ή και περισσότερα «πλατς» πριν βρείτε το μονοπάτι της επιτυχίας. Ο Τσόρτσιλ είπε ότι «Ο απαισιόδοξος το μόνο που βλέπει σε κάθε ευκαιρία είναι τα εμπόδια, ενώ ο αισιόδοξος το μόνο που βλέπει είναι η ευκαιρία».
Είναι αυτό που τόσο περιγραφικά, λυρικά και ανθρώπινα περιέγραψε ο εθνικός μας ποιητής, Διονύσιος Σολωμός ή ο Ανδρέας Κάλβος. Ο ποιητής μίλησε για «αρετή και τόλμη», ο Κάλβος για υπέρτατα προτερήματα.
Χρειάζεται τόλμη, αρετή, λεβεντιά, τσαγανό και αξιοπρέπεια για να περάσεις τα «πλατς» της ζωής και να βρεθείς στο μονοπάτι της ευημερίας, της επιτυχίας και της προκοπής.
ΥΠΕΡΟΧΟ, ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΚΑΙ …ΑΠΟΣΤΟΜΟΤΙΚΟ!
Μόνο αυτοί θα πουλάνε τρέλα;
Ένα λαμπρό υπόδειγμα ρητορικής και πολιτικής από πρόσφατη συνεδρίαση της ΓΣ των Ηνωμένων Εθνών,που έκανε τη διεθνή κοινότητα να χαμογελάσει: Ο λόγος του Έλληνα μόνιμου αντιπροσώπου στον ΟΗΕ.
«Πριν ξεκινήσω, θέλω να σας πω κάτι για τον Μέγα Αλέξανδρο.
Όταν δάμασε τον Βουκεφάλα, κατά τον γυρισμό του και περνώντας τον Αξιό και βλέποντας το νερό,σκέφτηκε ότι ήταν μια καλή ευκαιρία για μπάνιο.
Έβγαλε λοιπόν τα ρούχα του, τα ακούμπησε στον βράχο και μπήκε στο νερό.
Όταν βγήκε και θέλησε να ντυθεί, τα ρούχα του είχαν εξαφανιστεί.
Τα είχε κλέψει ένας Σλάβος της Μακεδονίας.»
Τότε πετάχτηκε οργισμένος ο Σλαβομακεδόνας εκπρόσωπος της ΠΓΔΜ κι άρχισε να φωνάζει,
«Τι είναι αυτά που λες; Οι Σλάβοι δεν ήταν εκεί, τότε.»
Οπότε ο Έλληνας εκπρόσωπος χαμογέλασε και είπε:
«Τώρα που το ξεκαθαρίσαμε αυτό, μπορώ να ξεκινήσω την ομιλία μου…»!!!!
Το Ελληνικό πνεύμα δε χτίζεται με εξαόροφα αγάλματα.
Έχει δημιουργθεί στο πέρασμα των αιώνων !!!
|
;)